Kronikleşmiş, habis urları ve çevresini saran iltihapları yüzünden daima, havale geçirmekte. Ateşi yüksek, bu yüzden ne dediğini, ne yaptığını bilememekte.

90 yıldır bir ayakta bir yatakta.

Hâlâ kendine gelemedi, kendi olamadı.

Zira mikrobu dışardan aldı ve öylece kaldı.

Gittikçe, kendinden olan tüm organlar, kulanım dışı kaldı. Kısmi felçler havaleler geçirdi.

Nakledilen yeni organların hiç biri, yerli ve milli olmadı ve tam yerine, oturmadı. Çünkü uyum yoktu. Sürtüşme ve uyumsuzluk organları tahrip etti.

Çok kan, çok zaman kaybetti. Ve tabi hastalık, bedenin sağ taraftaki organlarına da iltisak etti.

Kanserli hücreler sayesinde, bedene yayıldı.

Beden, kendini toplamaya ve dışardan gelen mikroplara karşı direnç elde etmeye çalıştıkça,

Soldan soldan, içerden kendi bedenine, saldırılara maruz kaldı. Bu da yetmedi, sağ görünen ve ne idüğü bellisiz mikropların, soldan gelenlerle birleşmesinden kaynaklı, iç kanamalara maruz kaldı. Çok kan ve zaman kaybetti her gün öncekinden daha çok acı yaşadı.

Şimdi: Bu beden şu koca Türkiye’miz

VE biz organlarız. Ne yapmalıyız da, sol tarafımıza bunu anlatabilmeyi başarmalı ve birlikte tam beden ayağa kalkıp gerçek düşmanla karşı birleşmemizi devleşmemizi sağlayıp, hep birlikte hem kendi içimizdeki yabancılara, hem dış mihraklara karşı kılıç kuşanıp, sol elde kalkan, sağ elde Türk’ün keskin kılıcı ile bu köklü, görklü devletimizi ilelebet müdafaa ve mahfaza etmenin şuuruyla er meydanlarında düşmanlarımızın gözüne, göze bakıp dimdik ayakta bakmalı ve tam bağımsız Türkiye hayalimizi bu asırda gerçekleştirmeliyiz öyle değil mi?

Ne vakit bu birliktelik gerçekleşir, tabiki el birbirini tutarsa ve bedenini kucaklarsa, işte o vakit tam bağımsız özü gür, sözü gür, ruhu bedene, bedeni ruha muhalif olmayan bir millet olduk demektir aziz dostlarım.

Ancak, acele edelim ve çok geç kalmayalım, zira vakit dar.

Dinle beni sol yanım..!

Senin kanın kırmızı, benimki

Ak mı canım.

Şu, al bayrak namussa,

BU yolda çıksın canın.

Ortadan bölemeyiz,

Ağlarken gülemeyiz.

O vakit, biz neyiz…?

Kardeşiz kardeş, uyan…!

Vallahi iş işten geçerse, asla olmayacak sesimizi duyan.

Parçalanmış ülkelerin enkazına bak. Halkları, sığınmacı mülteci.

Çoğu aile dağılmış, çocukları vatan mefhumunu aile kavramını yitirmiş, çöpten kağıt toplayarak destek oluyor, yetişkinleri ise, hamallık, nakliye, kazama kürek işleri için köşe başlarında köprü altlarında bekliyor.

Soruyorum?

Peki biz neyin, kavgasını yapıyoruz hala anladık mı?

Neyin solu, ya da sağındayız anladık mı?

Neden böyle ayrı gayrıyız, anladık mı?

BU durum ülkemize ve bizlere neler kaybettiriyor,

Anladık mı?

Neyin yanında, ya da karşısındayız anladık mı?

Ve daha ne kadar, ayrı gayrı olup içimize sızanları içimizde yaşatırken, biz olamayacağınızı anladık mı? Ve artık düşünme vaktimiz gelmedi mi?

Umarım anlarız ve artık uyanırız bu derin uykudan.

RABBİMİZ bizleri cem eylesin, birlik eylesin.

Ümmetiyle övünecek aziz peygamberimize lâyık eylesin.

Amin, amin, amin.

Sevgiyle kalın, hoşçakalın.