0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Bazı yaralar ne morluk bırakır ne de yara bandı ister. Ama derinlerde bir yerlerde hep kanar. Duygusal ihmal, işte tam da böyle bir yaradır. Çocuklukta yaşanır ama yankısı yetişkinliğe kadar sürer.

Duygusal ihmal, çocuğun fiziksel olarak ihtiyaçlarının karşılanmasına rağmen, duygusal gereksinimlerinin — sevgi, ilgi, kabul, anlaşılma — yeterince karşılanmaması durumudur. Anne-baba çocuğun karnını doyurur, üstünü başını temiz tutar; fakat kalbine dokunmayı unutur. “Seninle gurur duyuyorum” demez, “Üzgün olduğunu görüyorum” demez, “Anlıyorum” demez. Böyle büyüyen bir çocuk, zamanla duygularını bastırmayı öğrenir. Çünkü hissetmek acı verir.

Yetişkin olduğunda ise bu bastırılmış duygular başka biçimlerde kendini gösterir:

Bağ kurmakta zorlanır, sürekli onay arar, ya da tam tersine kimseye ihtiyaç duymuyormuş gibi davranır. Çünkü içten içe, “Ben hissetsem de kimse fark etmez” inancını taşır.

Oysa bir çocuğun duygusal olarak görülmeye, duyulmaya ve anlaşılmaya ihtiyacı vardır. “Ne hissettiğini bilmeye hakkın var” diyebilen bir ebeveyn, çocuğun kendilik değerinin temelini atar.

Bugün birçok yetişkin, çocukluğundaki duygusal ihmali fark ettiğinde büyük bir şaşkınlık yaşar:

“Bana hiç kötü davranmadılar ama neden hâlâ içimde bir boşluk var?”

İşte o boşluk, görülmeyen o küçük çocuğun sesidir.

Belki de artık yetişkin olarak o çocuğu fark etmenin, ona “Seni görüyorum” demenin zamanı gelmiştir. Çünkü duygusal ihmalin panzehiri, fark edilmek ve kabul edilmektir.

Ne geçmişi değiştirebiliriz, ne de yaşanmamış sevgiyi geri getirebiliriz.

Ama kendimize göstereceğimiz şefkatle, o yarayı yavaş yavaş iyileştirebiliriz.