0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Baş­ka­sı­nın, ken­din­den üs­tün olan her­şe­yi­ni kıs­ka­nan, ya­ni on­da­ki üs­tün­lü­ğün, yal­nız ken­din­de ol­ma­sı­nı is­te­yen in­sa­na, kıs­kanç de­nir. Bu hâl, in­san­lı­ğın en kö­tü huy­la­rın­dan bi­ri­dir. Kıs­kanç in­san, öm­rü bo­yun­ca ra­hat­sız in­san­dır. Böy­le in­san­lar, ken­din­den aşa­ğı olan in­sa­nı gör­mez de, ken­din­den yük­sek ve var­lık­lı in­sa­nın her şe­yi­ni gö­rür ve onu kıs­ka­nır. Kıs­kanç in­san, Al­la­hü te­âlâ­nın ken­di­si­ne ver­di­ği şey­le­re râzı ol­ma­yan in­san de­mek­tir. Al­la­hü te­âlâ­nın ver­di­ği­ne râzı ol­ma­yan in­san­dan Al­la­hü te­âlâ da râzı ol­maz. Al­la­hü te­âlâ­nın bir in­san­dan râzı ol­ma­ma­sı ise, fe­lâket­le­rin en bü­yü­ğü­dür. Ar­tık o in­san, dün­ya­da da, âhıret­te de hüs­ran için­de­dir. Ya­ni za­rar­da­dır. Bu­nun için, ken­di­sin­de kıs­kanç­lık ve ha­set duy­gu­su ol­du­ğu­nu gö­ren­ler ya­vaş ya­vaş bu huy­la­rın­dan sıy­rıl­ma­lı­dır. Bu müm­kün­dür.

İn­san­lar, ken­di­le­ri­ni is­te­dik­le­ri ka­dar ıs­lah ede­bi­lir. Kıs­kanç­lık­tan kur­tu­lan­lar ra­hat ve hu­zu­ra ka­vu­şur. Bu iş, zen­gin­lik ve fa­kir­lik işi de­ğil­dir. Bu iş, kal­bin zen­gin­li­ği ve fa­kir­li­ği işi­dir. Ni­ce fa­kir­ler var­dır ki, bir lok­ma ek­me­ği ka­zan­dı­ğı za­man, Al­la­hü te­âlâ­ya şük­re­der ve zen­gin­le­rin hâ­li­ni dü­şün­mez bi­le. Ni­ce zen­gin­ler de var­dır ki, mil­yon­la­rı­na da­ha bir­kaç mil­yon ek­le­ye­me­di­ği için üzün­tü için­de­dir.

Kıs­kanç in­san, baş­ka bir in­sa­nın ken­din­den iyi gi­yin­me­si­ni, iyi ya­şa­ma­sı­nı haz­me­de­mez. Ya­ni onun bo­yu­nu, po­su­nu, gü­zel­li­ği­ni, ça­lış­kan­lı­ğı­nı, ba­şa­rı­sı­nı kıs­ka­nır. Da­ha kö­tü­sü, onun ba­şı­na ge­len fe­na­lık­la­ra se­vi­nir. İş­te bu hâl, kıs­kanç­lı­ğın en kö­tü de­re­ce­si­dir. Böy­le in­san­dan Al­la­hü te­âlâ­nın yar­dı­mı ke­si­le­bi­lir. Da­ha da mah­rum olur­lar. İyi kalp­li ve her­ke­sin iyi­li­ği­ni is­te­yen in­san, Al­la­hü te­âlâ­nın hi­ma­ye­sin­de de­mek­tir. Pey­gam­be­ri­mi­z “sal­lal­la­hü aley­hi ve sel­lem” bir ha­dîs-i şe­rî­fte bu­yu­ru­yor ki: “Bir Müs­lü­man, ken­di­si­ne is­te­di­ği bir iyi­li­ği, baş­ka bir Müs­lü­man için is­te­mez­se ve bir Müs­lü­man, ken­di­si­ne ge­le­cek bir kö­tü­lü­ğü, is­te­me­di­ği hâl­de, o kö­tü­lü­ğü baş­ka bir Müs­lü­man için is­ter­se, onun îmânı tam de­ğil­dir.” Ya­ni, Pey­gam­be­ri­miz yal­nız ken­di­si­ni dü­şü­nen­le­ri be­ğen­mi­yor. Baş­ka Müs­lü­man­la­rı dü­şü­nen­le­ri be­ğe­ni­yor ve öy­le yap­ma­la­rı­nı is­ti­yor.

 Tam İl­mi­hâl – Se­âdet-i Ebe­diy­ye (Say­fa: 709)