Nureddin Zengi rahmetullahi aleyh, Selçukluların Halep atabeği olup Selçuklu sultanı Rükneddin Mesûd’un damadıdır. Oğuzların Avşar boyundandır. Adil bir hükümdar idi. Elliden fazla şehri Haçlılar elinden almış ve Kudüs’ün fethine de zemin hazırlamıştır. Kendisine daima Ömer bin Abdülaziz’i örnek alırdı. 11 Şevval 569 (15 Mayıs 1174)’de vefat etti.

“Müslümanlar, Frenk elinde esir iken Hak Teâlâ’nın beni tebessüm eder iken görmesinden haya ederim” derdi. 

Büyük İslam Tarihçisi İbnül-Esir der ki: “İslâm’dan önce ve sonraki hükümdarların tarihlerini okudum. Hulefa-i Raşidin’den ve Ömer bin Abdülaziz’den sonra Adil Nureddin’den daha dindar, adaleti onun kadar araştıran, insaf sahibi kimse görmedim. Gece gündüz; ya adaletin yerine getirilmesi veya cihada hazırlanmak, yahut bir zulmü kaldırmakla veya bir ibadetle meşgul olurdu. Son derece iffet sahibi idi. Kendisi ve ailesinin yiyecek ve içeceklerinde çok iktisatlı idi.” 

“Bütün merhamet ve yumuşaklığına rağmen son derece heybetli olup düşmanları ondan gayet korkardı. Onda haşinliğe ve kabalığa varmayan bir heybet ve şiddet, zaafa düşmeyen bir incelik ve hilim vardı.” 

“İşte bu sebeplerden dolayı halk da onu çok sever ve hürmet ederlerdi. Öyle ki, bir defa hastalandı, bütün Şam onunla birlikte hasta oldu. Sonra afiyet buldu, bütün Müslümanlar bundan dolayı çok sevindiler.” 

“Bütün memleketinde bidatleri kaldırıp sünnetleri ihya etmişti. Rafızilerin ve Batınilerin batıl itikatlarını tamamen yok etmek için medreseler inşa etti. İslâm memleketini Frenklerden kurtardıktan sonra en büyük fethi, yüzlerce sene Mısır’da hüküm sürmüş sapık Şii Fatımi Devleti’ni ortadan kaldırmak olmuştur.” (el-Kâmil fit-Tarih, İbnül-Esir)