01 Mayıs 2025 Perşembe
VEKİL KAŞIKÇI TERÖRSÜZ TÜRKİYE HEDEFİNİ ANLATTI
6 ŞUBAT VE SONRASI! MİLLETİNİN EMRİNDE GÜÇLÜ DEVLET..
Bir Zamanlar Turan Ülküsü Vardı
Kirli siyaset ne mi?
KÜRESELCİLERİN YAPAY DEPREMLER ÜRETEREK İŞGAL PLANLARI
ÇALIŞKAN VALİ, BAŞARILI VALİ, HUZURLU VALİ “MUSTAFA MASATLI”
News
Çocuk, ana baba elinde bir emanettir. Temiz bir toprak gibidir. Temiz toprağa hangi tohum ekilirse, onun mahsulü alınır. Bugün maalesef çocuklarımız yarış atı gibi yetiştiriliyor. Bunun için de çocuklar tek yönlü olarak yetişiyorlar. Sonra çocuk büyüyüp ana babaya karşı beklenmedik bir davranış sergileyince; “Eyvah biz ne yaptık?” deniliyor. Bugün her şey nefse, şehvete yönelik olduğu için inançsızlık ve ahlâksızlık çok hızlı yayılıyor.
Cenâb-ı Hak insanı hayvanlar gibi boşıboş bırakmamış; neyi yapacağını neyi yapmayacağını da bildirmiştir. Emirlerine uygun yaşayanlara sonsuz Cennet nimetlerini müjdelemiştir. Hayat sadece dünya hayatından ibaret değildir. Hatta bizim inancımıza göre gerçek hayat ahiret hayatıdır. Bunun için bir Müslümanın dünyadaki her işinin, her davranışının ahirete yönelik olması lâzımdır. Dinini bilmeyen dine uygun hareket edemez. Dolayısıyla çocuklarımızı dünya hayatına hazırladığımız gibi ahiret hayatına da hazırlamamız lâzımdır. Eğer bu ihmal edilirse, çocuklar sadece dünyaya yönelik yetişir. Belki iyi okulları, iyi üniversiteleri bitirebilirler fakat, bu onları hiçbir zaman mutlu kılamaz. Eksik kalan bu manevî boşluğu hayat boyu her zaman hissederler. Her zaman huzursuz olurlar. Çoğu bu huzursuzluğun kaynağını bilemediği için de ömürleri huzur arayışı içinde geçer. Doğru bir inancı, yaşayışı olmadığı için de ahiret hayatı da azaba dönüşür. Buna sebep olan anne baba da, bu azaptan nasibini alır. Çünkü hadîs-i şerîfte; “Hepiniz, bir sürünün çobanı gibisiniz. Çoban sürüsünü koruduğu gibi, siz de evinizde ve emriniz altında olanları Cehennemden korumalısınız! Onlara Müslümanlığı öğretmezseniz, mesul olursunuz!” buyurulmuştur.
Önce çocukları kötülüklerden, kötü yerlerden uzak tutmak lâzımdır. Böyle yerlerin kapısı kötü arkadaştır. Bu iş hata, ihmal kabul etmez. Çoğu zaman bu yolun geri dönüşü yoktur.
Çocuklara iman, Kur’ân-ı kerîm ve Allahü teâlânın emir ve yasakları öğretilir ve yapmaya alıştırılırsa, din ve dünya saadetine ererler. Bu saadete ana-baba ve hocaları da ortak olur. Aksi yapılırsa yani dinimiz öğretilmezse o zaman vay hâlimize!..
News
Zamanın evliyâsından Süfyân-ı Sevrî Hazretleri hastalandı. Yakınları ona mütehassıs bir Hıristiyan doktor getirdiler. Doktor muayene edeceği şahsın Müslümanların büyüklerinden ve evliyâsından olduğunu duymuştu.
Süfyân-ı Sevrî Hazretleri gelen doktor ile tıp ve diğer ilimler üzerine sohbet etti.
Gelen şahıs tabip olmasına rağmen, Süfyân-ı Sevrî Hazretlerinin tıp üzerine verdiği bilgiler, hiç duymadığı, bilmediği şeylerdi. Bunları dinlerken hayretler içinde kaldı.
Daha sonra muayene etti. Muayeneden sonra dedi ki:
– Sizin akciğeriniz ve böbrekleriniz, tamamen çalışmaz durumda. Bu hâliyle bir insanın yaşaması imkânsızdır.
Süfyân-ı Sevrî Hazretleri buyurdular ki:
– Allahü teâlâ her şeye kadirdir.
Bunu hayretle dinleyen doktor şöyle düşündü:
“Bir dinde, tıbben yaşaması mümkün olmayan bir insanın yaşaması o dinin yanlış ve batıl olmadığına açık delildir.”
Süfyân-ı Sevrî Hazretlerinin huzurunda kelime-i şehâdet getirip Müslüman oldu.
O devrin halifesi bunu duyunca buyurdu ki:
“Ben sandım ki, doktor hastanın yanına geldi. Meğer hasta doktora gönderilmiş.”
Süfyân-ı Sevrî Hazretleri birgün buyurdu ki:
Her gece, “Allaha ibâdet edenler yok mu, kalksınlar?” diyen bir ses cihânı kaplar. Âbidler kalkıp sehere kadar ibâdet ederler. Seher vakti olunca, “İstiğfâr edenler yok mu?” denir. Onlar da kalkıp istiğfâr ederler. Sabah namazı olunca da, “Gâfillerden kalkan yok mu?” denir. Bunlar ise, mevtalar mezardan kalkar gibi kalkarlar.
News
İmanın şartı altıdır. Bunlar inanılacak şeylerdir. Bu altı şarta inandım demekle hâsıl olan imanın devam etmesi için, başka şeyler de lâzımdır. Mesela, ibâdetler imandan değilse de, farz olduğuna inanmak imandandır. Bir kimse, namazın farz olduğuna inanmazsa imanı olmaz. Bir de imanın temeli ve en mühim alâmeti olan, (bugünkü tabirle, olmazsa olmazı olan) esas bir şart daha vardır ki, o da, hubb-u fillah ve buğd-u fillahtır. Yani Allahü teâlânın sevdiklerini sevmek ve Allahü teâlânın sevmediklerini sevmemektir.
Çünkü hadîs-i şerîfte; “Dünyada birbirini sevenler, ahirette de beraber olacaktır.” buyuruluyor. Allahü teâlânın sevgili kullarını sevenler, son nefeste imanla ölürler. Ve mahşer yerinde de sevdiklerinin yanında haşr olup, ahiret hayatında da beraber bulunurlar. Bunun için de, kimin sevilip kimin sevilmeyeceğini iyi öğrenmemiz lâzımdır. Kim olduğumuz değil, kiminle olduğumuz önemlidir.
Bir kimse, ibâdetlerini yapmakla beraber, Allahü teâlânın sevmediklerini de severse, mesela Ebû Cehil’i severse, bu kişi Cehenneme gider. Çünkü hadîs-i şerîfte Peygamber efendimiz öyle buyuruyor. “Herkes sevdiğinin yanında olacak.” Demek ki insan, dünyada sevdiklerine dikkat etmelidir. Bu sevmek ve sevmemek, şahsî menfaati için değil, Allahü teâlânın rızası için olmalıdır. Sevmek ve sevmemek kalb ile olur, beden ile olmaz. Ateş ile barut bir arada olamayacağı gibi, iki zıt sevgi de bir arada olamaz. Peygamber efendimizi sevmeyeni sevemeyiz. Bu ise, kalbde kendiliğinden hâsıl olur. İlim ile olmaz. Öğrenilerek olmaz. Son nefeste iman, bu muhabbete bağlıdır. Onun için büyüklerimiz; “İnsan seveceği kimseyi iyi seçmeli, ona göre sevmeli.” buyuruyorlar.
Seviyorum diyen bir kimse, sevgilisinin düşmanlarından kesilmedikçe, buna münâfık, yani yalancı denir. Âşıklar, sevgililerinin divanesi olup, onlara aykırı birşey yapamaz. Aykırı gidenlerle uyuşamaz. İki zıt şeyin muhabbeti bir kalbde, bir arada yerleşemez. İki zıddan birini sevmek, diğerini sevmemeyi icap ettirir.
Allahü teâlâ İsa aleyhisselâma; (Eğer yerlerde ve göklerde bulunan bütün mahlûkların ibâdetlerini yapsan, dostlarımı sevmedikçe ve dost olmayanlardan uzaklaşmadıkça, hiç faydası olmaz.) ve Musa aleyhisselâma da; (Yâ Mûsâ! Dostlarımı benim için sevdin mi ve sevmediklerimden benim için uzaklaştın mı?) buyuruyor.
News
Âdem aleyhisselâmdan beri herkes, şu veya bu şekilde tarafını belli etmiştir. Bunda şaşılacak bir şey yoktur. Bu iki yol, doğuyla batı gibidir. Sadece, hangi tarafa gideceğini kendisi tercih edecek. Ahirette iki yer var: Cennet ve Cehennem. Üçüncü yer yoktur.
Nemrut’un, İbrahim aleyhisselâmı atmak için yaktığı büyük ateşe, bir karınca durmadan su taşırken evliyâ bir zat sorar:
“Bu getirdiğin suyla bu ateş söner mi? Bir damla su atıyorsun, tekrar gidip su getiriyorsun. Neden bu kadar yoruluyorsun?”
Karınca şöyle cevap verir:
“Ben de biliyorum, ama ben tarafımı belli ediyorum. Ben ateşi söndüren taraftayım.”
O zat, bir yılanın da devamlı ateşe üflediğini görür. Yılana da sorar: “Sen ne yapıyorsun?” O da şu cevabı verir: “Bu ateşi körüklüyorum ki; ateş alevlenip İbrahim’i hemen yaksın diye.”
Yani, o da tarafını belli ediyor. O hâlde insanlar iki tarafta. Biri ateşi söndüren, diğeri ateşi körükleyen… Herkes kendine bakacak, ateşi söndüren tarafta mı, körükleyen tarafta mı? Yani tarafını, rengini belli edecek. Renksizlik iyi değildir, başıboşluktur. Sürüden ayrılmış koyun, kurda kuşa yem olur.
Bir Mecusî, yani ateşe tapan, kendi din gayretiyle, insanlar için çok lüzumlu bir yere, güzel bir köprü yaptırır. Sultan Mahmud Gaznevî hazretleri bu köprüyü görünce, yaptıran kişiye duâ etmek ister. Bunun üzerine yakınları, köprüyü yapanın Müslüman olmadığını söylerler. Sultan Mahmud Hân bu kişiyi çağırtır, ona teşekkür edip der ki: “Güzel ve faydalı bir hizmet yapmışsın. Gel, bir de Müslüman ol! Allahü teâlânın rızasını da kazan, ahıretini de kurtar, Cennetlik ol!” Mecusî kabul etmez. Sultan, masrafının iki katını vererek köprüyü satın almak ister. Mecusî yine kabul etmez. Der ki: “Ben bunu dinim için yaptım, parayla satmam!”
Bâtıl dini için bile, yaptığını parayla değişmez. Padişah, bedelini çok daha fazla vererek satın almakta ısrar eder. Mecusî yine kabul etmez. Zorla alacaklarını zanneder. “Canımdan olurum da, köprüyü vermem!” diyerek köprüden kendisini aşağı atar.
Ferideddîn-i Genc-i Şeker hazretleri bunu anlatırken buyurur ki: “Ey Müslüman! Sen din gayretini Mecusî’den mi öğreneceksin? O dini için canından oldu. Senin gayretin nerede?..”
News
Uzun yaşamanın sırrı az yemekten geçiyor. ABD’li bilim adamlarının 20 yıllık araştırmasında az yemenin uzun ömürlü olmaya sebep olduğu, yaşlanmayı geciktirdiği, kanser ve şeker hastalığı riskini azalttığı ortaya çıktı.
Wisconsin Üniversitesi uzmanlarının 20 yıl boyunca makak maymunları üzerinde yaptığı araştırma, normalde alınan kalori miktarının azaltılmasının yaşlanmayı geciktirebildiğini gösterdi. Amerikan “Science” dergisinde yayınlanan araştırmanın sonuçları şöyle:
1989’da başlayan çalışmada ilk etapta 30 maymun inceleniyordu, 1994’te deneye 45 maymun daha dahil edildi. Bugün araştırmada az yemek verilen 20 maymun ve istediği kadar yemek yiyebilen 13 maymun yer alıyor.
İstedikleri kadar yemelerine izin verilen maymunlar günde ortalama 640 kalori alırken, yiyecekleri kısıtlanan maymunlar günde 480 kalori alıyor. Bu miktarlar insana oranlandığında günde 2500 kalori yerine 1900 kalori alan bir kişinin daha sağlıklı ve uzun bir ömür sürdüğü belirlendi.
Kalori oranının azaltılmasının, yaşa bağlı hastalıklara yakalanma riskini 3 kat azalttığını ve hayatta kalma şansını artırdığını gösterdi.
Uzmanlar, kalori sınırlaması getirilen maymunlarda kanser ve kalp-damar hastalıkları belirtilerinin, sınırsız yiyen maymunlara göre yüzde 50 az olduğunu vurguladı.
Kalori bakımından kısıtlı bir beslenme düzeninin beynin daha iyi çalışmasını sağladığına dair kanıtlar buldu. Buna göre bu maymunların hafızası ve problem çözme becerisi ilerleyen yaşa rağmen daha aktif kalıyor.
Çalışmanın sonunda istediği kadar yemesine izin verilen maymunların %50’si, sınırlı beslenen maymunların yalnızca %20’si öldü.