21 Haziran 2025 Cumartesi
HATAY’DA YANGIN RÜZGARLA BİRLİKTE BÜYÜYOR
6 ŞUBAT VE SONRASI! MİLLETİNİN EMRİNDE GÜÇLÜ DEVLET..
Depremler İntiharları Tetikledi Mi?
Kirli siyaset ne mi?
KÜRESELCİLERİN YAPAY DEPREMLER ÜRETEREK İŞGAL PLANLARI
ÇALIŞKAN VALİ, BAŞARILI VALİ, HUZURLU VALİ “MUSTAFA MASATLI”
Hazret-i Mehdî, Peygamber efendimiz tarafından, kıyâmete yakın geleceği haber verilen mübârek bir zattır. Bu zamana kadar pek çok yalancı Mehdî çıkmış olup, daha da çıkmaktadır. Hâlbuki, İbni Hacer-i Mekkî’nin Alâmât-ül Mehdî ve İmâm-ı Süyûtî’nin El-Bürhân kitaplarında, Mehdî’nin 200’e yakın vasfı yazılıdır. Bunlardan bazıları şunlardır:
– Medine’de doğup, Mekke’de meydana çıkacak,
– Kendi ismi Muhammed, babasınınki Abdullah olacak,
– Omuzunda Nübüvvet Mührü gibi mühür olacak,
– Müceddid-Müctehid olacak,
– İlim ve evliyâlıkta derecesi çok yüksek olacak,
– Başı üzerinde beyaz bir bulut bulunacak. Buluttan bir melek, “Bu Mehdî’dir. Sözüne uyun!” diyecek,
– İstemediği hâlde, halîfe yapılacak,
– İctihâdı, Hanefî Mezhebi’ne uygun olacak,
– Bütün Müslümanlar ona uyacak,
– Çok mal ve mülkü olup, dağıtacak,
– Kudüs’e hicret edip, dünyaya hâkim olacak,
– Eshâb-ı Kehf, uyanıp yardımcıları olacak,
– Gökten inen İsa aleyhisselâm ile buluşup, birlikte Deccal’ı öldürecekler ve bütün dünyayı adaletle idare edecekler.
İmâm-ı Rabbânî hazretlerinin eski talebelerinden seyyid bir zat şöyle anlatmıştır:
İmâm-ı Rabbânî Hazretlerinin kardeşi, Sürunç beldesindeydi. Ona bir mektup yazıp, huzuruna gelmesini istemişti. Mektubu götürmek için beni vazifelendirdi. Yola çıkarken selâmetle gitmem için duâ edip, Fâtiha sûresini okudu ve bana buyurdu ki: “Yolda Kureyş sûresini çok oku ki, tehlikelerden korunasın. Şayet yolda müşkül bir iş ile karşılaşırsan bizi hatırla!”
Gitmek üzere yola çıktım. Yanımda iki kişi daha vardı. Sürunç’a iki menzillik yol kalmıştı. Fakat önümüzde dehşetli bir çöl vardı. Bu çölde iken bir ara, yanımdakilerden ayrılıp biraz uzağa gittim. Abdest tazeledim ve iki rekat namaz kılmak üzere namaza duracaktım. Bu sırada karşıma birdenbire korkunç bir aslan çıkıverdi. Bana doğru yaklaşıyordu. Hemen hocam İmâm-ı Rabbânî hazretlerinin; “Bir müşkül ile karşılaşırsan beni hatırla!” emri hatırıma geldi.
Kendi kendime; “Ey hocam! Allahü teâlânın izniyle imdadıma yetiş, beni bu yırtıcı aslanın pençesinden kurtar!” dedim. Daha ben sözümü bitirmeden İmâm-ı Rabbânî hazretleri gözüküverdi ve aslana, benden uzaklaşması için, eliyle işaret etti. Aslan kaçarak uzaklaşıp gitti. O anda da, İmâm-ı Rabbânî hazretleri birden gözden kayboldu.
Bu hadiseyi yanımdaki arkadaşlar da gördü. Daha sonra bana sordular. “Böyle bir anda, imdadına yetişen bu büyük zat kimdir?” Ben de onlara durumu anlatarak, “İmâm-ı Rabbânî hazretleridir.” dedim. Onlar da bu hadise üzerine, İmâm-ı Rabbânî hazretlerini çok sevenlerden oldular.
Büyük tarihçi ve seyyah Evliyâ Çelebi 25 Mart 1611 tarihinde doğup, 1682 yılında vefât etmiştir. Ailesi Kütahya’dan gelip saraya yerleşti. Babası sarayda kuyumcuydu. Bir süre medresede okudu ve hafız oldu. Babasından tezhip, hat ve nakış sanatlarını öğrendi. Enderuna alındı. Gezmeye ilgisi, çocukluğunda babasından ve yakınlarından dinlediği hikâyeler ve masallardan kaynaklanır. Gençliğinde bir gece rüyâsında Peygamber efendimizi görür. “Şefaat yâ Resûlallah” diyecek yerde heyecanlanıp, “Seyahat yâ Resûlallah” der. O günden sonraki ömrü seyahatlerle geçer.
1635’te önce, İstanbul’da gördüklerini, duyduklarını yazmaya başladı. 1640’ta Bursa, İzmit ve Trabzon’u gezdi. 1645’te Kırım’a Bahadır Giray’ın yanına gitti. 1646’da Doğu illerini, Azerbaycan’ın, Gürcistan’ın bazı bölgelerini gezdi. Gümüşhane, Tortum çevresini dolaştı. 1648’te İstanbul’a dönerek Mustafa Paşa ile Şam’a gitti, 3 yıl bölgeyi gezdi. 1651’den sonra Rumeli’yi dolaşmaya başladı. 1667-1670 arasında Avusturya, Arnavutluk, Teselya, Kandiye, Gümülcine, Selanik çevrelerini gezdi. Bu gezileri 50 yıl sürdü.
Gezilerinde karşılaştığı toplumların kültürlerini, Divan edebiyatının aksine, son derece sade ve kolayca anlaşılır ve konuşma diline yakın, akıcı bir üslupla yazdı. Gözlemlerine, kendi düşüncelerini de ekledi. Gezilen bölgelerde; ev, câmi, mescid, çeşme, han, saray, konak, hamam, kilise, manastır, kule, kale, sur, yol, havra, köprü gibi yapıları da inceledi. Seyahatname bir kültürel derleme niteliğindedir. İçinde, gidilen yerlerde dinlenen halk hikâyeleri, türküler, halk şiirleri, deyimler, masallar, maniler, halk oyunları unsurları, giyim-kuşamla ilgili özellikler, düğün ve cenaze merasimleri, halk oyunları, inançlar, komşuluk bağlantıları, toplumsal davranışlar, sanat ve zanaat özellikleri… vardır.
10 cilt ve 10 bin sahifelik muazzam Evliyâ Seyahatnamesi, (Ermenice, Rumca, Rusça, Sırpça dahil) bütün Batı dillerine çevrilip basıldı.
Nasıl ki, elektrik kabloyla, su boruyla nakledilirse; feyz ve nur da kalbden kalbe nakledilir. Bunların nakil vasıtası muhabbettir. Bu nurlar her yere yayılmaktadır. Bundan faydalanmanın iki şartı var: İnanmak ve sevmek.
Bu sevgide, sevilenin sevdikleri sevilir, sevmedikleri sevilmez. Büyüklerin hayatını okumak, kalbden dünya sevgisini çıkarır, yerine Allah sevgisi ve evliya sevgisi dolar, insanın ihlâsı artar. Bir kimse, kendi başına İslâmiyetin bütün emirlerini yapsa, kurtulma ihtimali vardır; fakat bir kimse, İmam-ı Rabbânî hazretleri gibi bir büyüğe tâbi olsa, onu sevse, kurtulmama ihtimali yoktur. Bu büyük zatları seven, imansız gitmediği gibi, onların sevdikleri de, imansız gitmez. Umumi belâ, Resûlullah efendimizin bulunduğu yere gelmediği gibi, vârislerinin bulunduğu toplumlara da gelmez.
İnsanın, bir yolculuktan dönüşte kârı, yaptığı ibâdetler, hayır ve hasenatlar, yani Allah için yaptıklarıdır. Gerisi hayaldir. Dünya yolculuğunun neticesi de buna benzer ki; kârı Cennettir; zararından Allahü teâlâ korusun!
Allahü teâlânın kanunları vardır. Fizik kanunları, tabiat kanunları diye bilinenler, O’nun yarattığı ve eşya içine gizledikleridir. İnsanlar bunları araştırırlar, keşfederler ve istifade ederler. Bir de, O’nun emir ve yasakları da vardır ki, bunları Kur’ân-ı kerîmde bildirmiştir. İnsanların huzurlu olmaları, ancak ona uymakla mümkündür. Bunlar, araştırmakla ele geçmez. İslâm âlimleri; “Bütün güzellikler ve iyilikler İslâmiyetin içindedir, dışında hiçbir güzellik yoktur ve olamaz.” buyuruyorlar
Çocuk, ana baba elinde bir emanettir. Temiz bir toprak gibidir. Temiz toprağa hangi tohum ekilirse, onun mahsulü alınır. Bugün maalesef çocuklarımız yarış atı gibi yetiştiriliyor. Bunun için de çocuklar tek yönlü olarak yetişiyorlar. Sonra çocuk büyüyüp ana babaya karşı beklenmedik bir davranış sergileyince; “Eyvah biz ne yaptık?” deniliyor. Bugün her şey nefse, şehvete yönelik olduğu için inançsızlık ve ahlâksızlık çok hızlı yayılıyor.
Cenâb-ı Hak insanı hayvanlar gibi boşıboş bırakmamış; neyi yapacağını neyi yapmayacağını da bildirmiştir. Emirlerine uygun yaşayanlara sonsuz Cennet nimetlerini müjdelemiştir. Hayat sadece dünya hayatından ibaret değildir. Hatta bizim inancımıza göre gerçek hayat ahiret hayatıdır. Bunun için bir Müslümanın dünyadaki her işinin, her davranışının ahirete yönelik olması lâzımdır. Dinini bilmeyen dine uygun hareket edemez. Dolayısıyla çocuklarımızı dünya hayatına hazırladığımız gibi ahiret hayatına da hazırlamamız lâzımdır. Eğer bu ihmal edilirse, çocuklar sadece dünyaya yönelik yetişir. Belki iyi okulları, iyi üniversiteleri bitirebilirler fakat, bu onları hiçbir zaman mutlu kılamaz. Eksik kalan bu manevî boşluğu hayat boyu her zaman hissederler. Her zaman huzursuz olurlar. Çoğu bu huzursuzluğun kaynağını bilemediği için de ömürleri huzur arayışı içinde geçer. Doğru bir inancı, yaşayışı olmadığı için de ahiret hayatı da azaba dönüşür. Buna sebep olan anne baba da, bu azaptan nasibini alır. Çünkü hadîs-i şerîfte; “Hepiniz, bir sürünün çobanı gibisiniz. Çoban sürüsünü koruduğu gibi, siz de evinizde ve emriniz altında olanları Cehennemden korumalısınız! Onlara Müslümanlığı öğretmezseniz, mesul olursunuz!” buyurulmuştur.
Önce çocukları kötülüklerden, kötü yerlerden uzak tutmak lâzımdır. Böyle yerlerin kapısı kötü arkadaştır. Bu iş hata, ihmal kabul etmez. Çoğu zaman bu yolun geri dönüşü yoktur.
Çocuklara iman, Kur’ân-ı kerîm ve Allahü teâlânın emir ve yasakları öğretilir ve yapmaya alıştırılırsa, din ve dünya saadetine ererler. Bu saadete ana-baba ve hocaları da ortak olur. Aksi yapılırsa yani dinimiz öğretilmezse o zaman vay hâlimize!..